Zalety systemów cyfrowych:
- możliwość jednoczesnego nagrywania, podglądu na żywo i odtwarzania obrazów wcześniej zarejestrowanych, nawet sprzed paru sekund,
- możliwość bardzo długiego czasu rejestracji ograniczonego tylko pojemnością dysku,
- możliwość prawie całkowicie samodzielnego nagrywania,
- możliwość bardzo prostego i szybkiego wyszukiwania i przeglądania materiałów archiwalnych oraz wydruku,
- możliwość pracy w sieci (podgląd on-line),
- wysoka i niezmienna jakość materiału rejestrowanego,
- możliwość współpracy z innymi systemami np. alarmowym,
- możliwość intuicyjnego graficznego menu i prostej obsługi za pomocą myszki,
- brak dodatkowych kosztów związanych z eksploatacją sprzętu (tj. czyszczenie i wymiana głowic magnetowidu, zakup nowych kaset).
Wady systemów cyfrowych:
Wśród wad systemów za najważniejsze uważa się problemy ze stabilnością, co nie jest do końca prawdą. Rzeczywiście systemy rejestracji oparte na komputerach PC i posiadające zewnętrzne systemy operacyjne tj. np. Windows mogą mieć problemy w przypadku chwilowego braku napięcia lub wahań napięcia w sieci. Jednak doposażenie systemu w zasilacz awaryjny UPS praktycznie zabezpiecza system przed większością awarii związanych z zasilaniem.
Większych problemów nastarczają wady oprogramowania - brak właściwych sterowników i błędy samego oprogramowania. Dlatego nawet w sytuacjach, gdy pojawi się nowsze oprogramowanie, nie warto dokonywać aktualizacji za wszelką cenę.
Z kolei pojęcie braku stabilności w przypadku samodzielnych rejestratorów (Stand Alone) praktycznie nie istnieje. Rejestratory te mają własne systemy operacyjne i przygotowane są nawet na chwilowe braki napięcia zasilania (powrót do ostatnich ustawień).
Możliwości.
Zazwyczaj stosowana jest rejestracja kilkudziesięciu klatek na sekundę. Jednak możliwy jest już zapis z prędkością nawet do kilkuset klatek/s sekundę dla wszystkich kamer (np.GV1240 – 400 klatek).
Oczywiście większa liczba zapisywanych klatek, jak i inne parametry tj. stopień kompresji, rozdzielczość wpływają na wielkość pliku na dysku. Przykładowo przy zapisie ciągłym, z maksymalną liczbą 100 półobrazów na sekundę, dysk o pojemności 500 GB wystarczy w przypadku rejestratorów CPD-507 na 109 godzin rejestracji obrazów wideo.
Na znacznie lepsze gospodarowanie zasobami pamięci masowej wpływa ustawienie rejestratora w trybie zapisu wymuszonego detekcją ruchu. System wówczas rejestruje tylko sytuacje w których rzeczywiście odbywa się ruch. Takie rozwiązanie znacznie wydłuża proces rejestracji. Sprzętową funkcję detekcji ruchu posiadają praktycznie wszystkie obecnie produkowane rejestratory. Zazwyczaj dla danej możemy zdefiniować obszar dla którego układ detekcji ma być aktywny, ustawić czułość i ustawić parametry alarmu aktywacji tej funkcji.
Szerokie możliwości indeksowania przy wykrywaniu alarmów, pozwalają na szybkie odnalezienie tego fragmentu nagrania, kiedy wystąpił alarm.
Parametry zapisu.
Do zapisu obrazu najczęściej wykorzystywany jest dysk twardy. Należy pamiętać, że jakość dostarczonego do systemu obrazu musi być co najmniej dobra, gdyż nagranie cyfrowe nie poprawia złej jakości sygnału wejściowego. Do zapisu obrazu wykorzystywane są najczęściej 24 bity, co pozwala na uzyskanie blisko 17 milionów kolorów przy rozdzielczości pełnoekranowej 640 x 480 punktów. W większości przypadków stosowany jest format JPEG MPEG lub Wavelet, względnie ich producenckie odmiany. W przeciwieństwie do urządzeń analogowych, systemy cyfrowego zapisu obrazu pozwalają na zapis obrazu kolorowego bez względu na jego standard, choć naturalnie w ustawieniach należy wcześniej zadeklarować, jaki system przesyłania obrazu kolorowego wykorzystujemy.
wtorek, 8 stycznia 2008
WiMax - i co dalej?
Wiodąca inwestycja w zakresie technologii WiMax - budowa ogólnoamerykańskiej sieci napotyka na trudności. W lipcu 2007 roku firmy Sprint Nextel i Clearwire podpisały list intencyjny. Ideą było połączenie wysiłków, tak aby pod koniec 2008 roku technologia WiMax mogła być dostępna dla około 100 milionów Amerykanów.
Na uruchomienie pierwszego etapu przyjęto budżet w wysokości 3 mld. USD, projekt miał zamknąć się kwotą około 5 mld. USD. Firmy ustaliły podział obciążeń związanych z budową - 65% sieci miał zbudować Sprint, a pozostałą część Clearwire. Niestety w listopadzie ze wspólnego projektu wycofała sie firma Clearwire. Miesiąc przed tą decyzją funkcję dyrektora Sprint przestał pełnić Gary Forsee - animator całego przedsięwzięcia. Sprint zamierza kontynuować inwestycję, jednak szczegóły zostaną podane dopiero w przyszłym roku.
Wobec tej informacji optymizmem napawają wieści z Rosji i Indii. Rosyjski operator telekomunikacyjny Comstar podpisał z Intelem umowę o uruchomieniu w Moskwie do końca 2008 roku sieci WiMax w standardzie mobilnym IEEE 802.16e. Abonenci sieci mieliby dostęp do Internetu, VoIP i TV zarówno stacjonarnie, jak i mobilnie.
Wielu fachowców uważa, ze najlepsze perspektywy rozwoju WiMax ma w krajach o słabej infrastrukturze telekomunikacyjnej. Do takich państw należą Indie. Na tym rynku, wiodący światowy producent chipsetów do WiMax'a, firma Beceem, której główny ośrodek techniczny znajduje się w Indiach, dostarczy urządzenia dla firmy Tata Communications, która planuje telekomunikacyjną rewolucję w Indiach w oparciu o WiMax.
Na uruchomienie pierwszego etapu przyjęto budżet w wysokości 3 mld. USD, projekt miał zamknąć się kwotą około 5 mld. USD. Firmy ustaliły podział obciążeń związanych z budową - 65% sieci miał zbudować Sprint, a pozostałą część Clearwire. Niestety w listopadzie ze wspólnego projektu wycofała sie firma Clearwire. Miesiąc przed tą decyzją funkcję dyrektora Sprint przestał pełnić Gary Forsee - animator całego przedsięwzięcia. Sprint zamierza kontynuować inwestycję, jednak szczegóły zostaną podane dopiero w przyszłym roku.
Wobec tej informacji optymizmem napawają wieści z Rosji i Indii. Rosyjski operator telekomunikacyjny Comstar podpisał z Intelem umowę o uruchomieniu w Moskwie do końca 2008 roku sieci WiMax w standardzie mobilnym IEEE 802.16e. Abonenci sieci mieliby dostęp do Internetu, VoIP i TV zarówno stacjonarnie, jak i mobilnie.
Wielu fachowców uważa, ze najlepsze perspektywy rozwoju WiMax ma w krajach o słabej infrastrukturze telekomunikacyjnej. Do takich państw należą Indie. Na tym rynku, wiodący światowy producent chipsetów do WiMax'a, firma Beceem, której główny ośrodek techniczny znajduje się w Indiach, dostarczy urządzenia dla firmy Tata Communications, która planuje telekomunikacyjną rewolucję w Indiach w oparciu o WiMax.
Technologia Clean Diesel i napędy hybrydowe.
Czy technologia Clean Diesel może konkurować pod względem ochrony środowiska z nowoczesnymi napędami hybrydowymi?
Pozornie wydaje się to niemożliwe, jednak wynik ubiegłorocznego wyścigu Panasonic World Solar Challenge, który odbył się w Australii
okazał się dla wielu zaskoczeniem. Zwycięzcą wyścigu okazał się Hyundai i30 napędzany silnikiem 1.6CRDi, który pokonał inne pojazdy napędzane zarówno silnikami wysokoprężnymi jak i hybrydowymi,
uzyskując najniższe spalanie i najniższy poziom emisji szkodliwych gazów.
Hyundai 30 CRDi spalił zaledwie 3,2 litra oleju napędowego na 100 km i wydzielił 97 gramy dwutlenku węgla na każdy przebyty kilometr liczącej ok. 3000km trasy z Darwin do Adelaide.
Hyundai i30 pokonał nawet hybrydową Toyotę Prius, a także inne auta napędzane silnikami Diesla, takie jak Audi, Peugeot, a nawet motocykl BioBike.
Dla porównania, Leaseplan Toyota Prius zużyła 5,6 litra paliwa na 100 km i wydzieliła 146g CO2 na jeden kilometr.
Peugeot 207 HDi spalił 3,9 litra oleju napędowego na 100 km i wydzielił 118g CO2 na jeden kilometr.
Co ciekawe, Team Ethanol Saab BioPower (paliwo składające się z 85 procent etanolu i benzyny bezołowiowej) zużył 9,3 litra paliwa na 100 km i wydzielił do atmosfery 148g CO2 na jeden przebyty kilometr.
Sukces technologii Clean Diesel zastosowanej w samochodzie Hyundai i30 zbiegł się z zajęciem przez ten samochód pierwszego miejsca w konkursie na samochód roku 2007 w Australii.
Jak widać konsekwentna polityka rozwoju i inwestycji w nowe technologie (rocznie blisko 6 miliardów dolarów) daje rezultaty w postaci produktów, które będąc przyjazne dla środowiska nie ograniczają swobody i przyjemności ich użytkowania.
W konkursie na auto roku oceny obejmowały design, bezpieczeństwo, nowoczesne rozwiązania, koszt, ergonomię, jakość produktu oraz osiągi. Badania i testy były tak szczegółowe, że samochody zostały niemal rozłożone na elementy pierwsze. Modele zostały też poddane sprawdzianom w różnych warunkach drogowych. Testowano ich własności podczas jazdy w ruchu miejskim, czy jazdy na trasie (po drogach szybkiego ruchu oraz podrzędnych). Równie wnikliwym i szczegółowym badaniom poddano zachowanie pojazdów na drodze uwzględniając takie elementy jak: prowadzenie, hamowanie, czy przyśpieszanie. Wkrótce oferta i30 wzbogaci się o wersję kombi (i30CW - Cross Wagon). Samochód jest dostępny z jednostkami wysokoprężnymi 1.6 o mocach 90, 115 i 2.0 o mocy 140KM oraz z jednostkami benzynowymi 1.4 109KM, 1.6 122KM i 2.0 140KM. Wysoka jakość materiałów wykończeniowych wnętrza, komfortowe i bezpieczne zawieszenie gwarantują niezwykłe wrażenia z jazdy, Hyundai i30 prowadzi się pewnie nawet na złej nawierzchni.
Pozornie wydaje się to niemożliwe, jednak wynik ubiegłorocznego wyścigu Panasonic World Solar Challenge, który odbył się w Australii
okazał się dla wielu zaskoczeniem. Zwycięzcą wyścigu okazał się Hyundai i30 napędzany silnikiem 1.6CRDi, który pokonał inne pojazdy napędzane zarówno silnikami wysokoprężnymi jak i hybrydowymi,
uzyskując najniższe spalanie i najniższy poziom emisji szkodliwych gazów.
Hyundai 30 CRDi spalił zaledwie 3,2 litra oleju napędowego na 100 km i wydzielił 97 gramy dwutlenku węgla na każdy przebyty kilometr liczącej ok. 3000km trasy z Darwin do Adelaide.
Hyundai i30 pokonał nawet hybrydową Toyotę Prius, a także inne auta napędzane silnikami Diesla, takie jak Audi, Peugeot, a nawet motocykl BioBike.
Dla porównania, Leaseplan Toyota Prius zużyła 5,6 litra paliwa na 100 km i wydzieliła 146g CO2 na jeden kilometr.
Peugeot 207 HDi spalił 3,9 litra oleju napędowego na 100 km i wydzielił 118g CO2 na jeden kilometr.
Co ciekawe, Team Ethanol Saab BioPower (paliwo składające się z 85 procent etanolu i benzyny bezołowiowej) zużył 9,3 litra paliwa na 100 km i wydzielił do atmosfery 148g CO2 na jeden przebyty kilometr.
Sukces technologii Clean Diesel zastosowanej w samochodzie Hyundai i30 zbiegł się z zajęciem przez ten samochód pierwszego miejsca w konkursie na samochód roku 2007 w Australii.
Jak widać konsekwentna polityka rozwoju i inwestycji w nowe technologie (rocznie blisko 6 miliardów dolarów) daje rezultaty w postaci produktów, które będąc przyjazne dla środowiska nie ograniczają swobody i przyjemności ich użytkowania.
W konkursie na auto roku oceny obejmowały design, bezpieczeństwo, nowoczesne rozwiązania, koszt, ergonomię, jakość produktu oraz osiągi. Badania i testy były tak szczegółowe, że samochody zostały niemal rozłożone na elementy pierwsze. Modele zostały też poddane sprawdzianom w różnych warunkach drogowych. Testowano ich własności podczas jazdy w ruchu miejskim, czy jazdy na trasie (po drogach szybkiego ruchu oraz podrzędnych). Równie wnikliwym i szczegółowym badaniom poddano zachowanie pojazdów na drodze uwzględniając takie elementy jak: prowadzenie, hamowanie, czy przyśpieszanie. Wkrótce oferta i30 wzbogaci się o wersję kombi (i30CW - Cross Wagon). Samochód jest dostępny z jednostkami wysokoprężnymi 1.6 o mocach 90, 115 i 2.0 o mocy 140KM oraz z jednostkami benzynowymi 1.4 109KM, 1.6 122KM i 2.0 140KM. Wysoka jakość materiałów wykończeniowych wnętrza, komfortowe i bezpieczne zawieszenie gwarantują niezwykłe wrażenia z jazdy, Hyundai i30 prowadzi się pewnie nawet na złej nawierzchni.
Nowoczesne instalacje antenowe.
Czym jest muliswitch?
Multiswitch jest to urządzenie umożliwiające podłączenie wielu tunerów satelitarnych do jednej (lub dwóch) anten satelitarnych. Jest to szczególnie praktyczne w instalacjach w blokach, apartamentowcach, hotelach i wszystkich tych miejscach, gdzie jest wielu odbiorców sygnału. Technologia multiswitchy umożliwia estetyczne wykonanie instalacji, wyklucza bowiem użycie kilku czy kilkunastu anten na dachu czy balkonach.
Modernizacja starych instalacji.
Zbiorcze instalacje wykonywane w latach siedemdziesiątych nie spełniają obecnie podstawowych parametrów jakości i niezawodności. W tamtym okresie na terenie Polski były emitowane zaledwie dwa programy telewizyjne w paśmie VHF. Obecnie w dużych miastach jest dostępnych kilka kanałów naziemnych. Z tego powodu wzrosło zapotrzebowanie na pasmo. Programy są nadawane w paśmie UHF,ale w tym zakresie stare instalacje posiadają bardzo duże tłumienie. Z tego powodu niemożliwa jest dobra praca na tych częstotliwościach.
Instalator powinien dokonać oględzin stanu sieci i w oparciu o pomiary tłumienności kabla zaproponować jedno z dwóch rozwiązań:
- bez wymiany kabli - zamontowanie przemienników i wzmacniaczy kanałowych
- wykonanie nowego okablowania i zamontowanie wzmacniaczy kanałowych
Wzmacniacz kanałowy pozwala, także w łatwy sposób zwiększyć ilość oferowanych kanałów przez zainstalowanie stacji czołowej (zbiorczy odbiór TV-SAT np. TVN w miejscach gdzie program jest niedostępny z nadajników naziemnych).
Wybór multiswitcha.
Wybór multiswitcha zależy od liczby użytkowników, satelitów, pasm, zastosowanych konwerterów. Polecane są następujące marki multiswitchy:
1. Terra
2. Signal
3. Hirschmann
4. Alcad
5. Viper
Więcej inforamcji oraz schematy instalacji na witrynie Dipola.
Multiswitch jest to urządzenie umożliwiające podłączenie wielu tunerów satelitarnych do jednej (lub dwóch) anten satelitarnych. Jest to szczególnie praktyczne w instalacjach w blokach, apartamentowcach, hotelach i wszystkich tych miejscach, gdzie jest wielu odbiorców sygnału. Technologia multiswitchy umożliwia estetyczne wykonanie instalacji, wyklucza bowiem użycie kilku czy kilkunastu anten na dachu czy balkonach.
Modernizacja starych instalacji.
Zbiorcze instalacje wykonywane w latach siedemdziesiątych nie spełniają obecnie podstawowych parametrów jakości i niezawodności. W tamtym okresie na terenie Polski były emitowane zaledwie dwa programy telewizyjne w paśmie VHF. Obecnie w dużych miastach jest dostępnych kilka kanałów naziemnych. Z tego powodu wzrosło zapotrzebowanie na pasmo. Programy są nadawane w paśmie UHF,ale w tym zakresie stare instalacje posiadają bardzo duże tłumienie. Z tego powodu niemożliwa jest dobra praca na tych częstotliwościach.
Instalator powinien dokonać oględzin stanu sieci i w oparciu o pomiary tłumienności kabla zaproponować jedno z dwóch rozwiązań:
- bez wymiany kabli - zamontowanie przemienników i wzmacniaczy kanałowych
- wykonanie nowego okablowania i zamontowanie wzmacniaczy kanałowych
Wzmacniacz kanałowy pozwala, także w łatwy sposób zwiększyć ilość oferowanych kanałów przez zainstalowanie stacji czołowej (zbiorczy odbiór TV-SAT np. TVN w miejscach gdzie program jest niedostępny z nadajników naziemnych).
Wybór multiswitcha.
Wybór multiswitcha zależy od liczby użytkowników, satelitów, pasm, zastosowanych konwerterów. Polecane są następujące marki multiswitchy:
1. Terra
2. Signal
3. Hirschmann
4. Alcad
5. Viper
Więcej inforamcji oraz schematy instalacji na witrynie Dipola.
Czy to standard globalnej telewizji? - DVB- SH
Kamieniem milowym w rozwoju telewizji mobilnej można określić koncepcję nadawania w oparciu o DVB-SH.
W pierwszych miesiącach 2008 roku w USA ruszy pilotażowy program nadawania w technologi DVB-SH (DVB Satellite Services to Handhelds).
Konsorcjum firm ICO, Hughes, DiBicom i Alcatel Lucent uruchomi program MIM (Mobile Interactive Media), czyli system przekazu programów telewizyjnych, danych oraz komunikacji, wykorzystując satelity geostacjonarne o dużej mocy transmisyjnej firmy ICO i nadajniki naziemne UMTS.
W zamierzeniach tej odważnej koncepcji terminale odbiorcze otrzymywałyby sygnał broadcastowy (rozsiewczy) i unicastowy (punkt - punkt). Sygnał rozsiewaczy mógłby być nadawany zarówno z nadajników naziemnych jak i z satelity. Natomiast programy płatne, np. VOD oraz komunikacja zwrotna byłyby możliwa w technologii transmisji punkt - punkt, z wykorzystaniem naziemnej sieci UMTS.
Konsorcjum proponuje przenieść standard naziemnego nadawania DVB-H, z obecnego UHF, w pasmo S (2,2 GHz) - bo takie jest używane w technologii DVB-SH. Udałoby się stworzyć wtedy uniwersalną platformę mobilną - łatwą w uruchomieniu i tanią, ponieważ satelity pokrywałyby sygnałem teren pozamiejski. W miastach, a zwłaszcza w pomieszczeniach sygnał byłby dostępny z nadajników UMTS lub alternatywnie z nadajników DVB-H.
Więcej w najnowszym Informatorze TV Sat, CCTV i WLAN na stronie: http://www.dipol.com.pl/inf/informator_tv-sat_cctv_wlan_inf_dipo_2007_43.htm
W pierwszych miesiącach 2008 roku w USA ruszy pilotażowy program nadawania w technologi DVB-SH (DVB Satellite Services to Handhelds).
Konsorcjum firm ICO, Hughes, DiBicom i Alcatel Lucent uruchomi program MIM (Mobile Interactive Media), czyli system przekazu programów telewizyjnych, danych oraz komunikacji, wykorzystując satelity geostacjonarne o dużej mocy transmisyjnej firmy ICO i nadajniki naziemne UMTS.
W zamierzeniach tej odważnej koncepcji terminale odbiorcze otrzymywałyby sygnał broadcastowy (rozsiewczy) i unicastowy (punkt - punkt). Sygnał rozsiewaczy mógłby być nadawany zarówno z nadajników naziemnych jak i z satelity. Natomiast programy płatne, np. VOD oraz komunikacja zwrotna byłyby możliwa w technologii transmisji punkt - punkt, z wykorzystaniem naziemnej sieci UMTS.
Konsorcjum proponuje przenieść standard naziemnego nadawania DVB-H, z obecnego UHF, w pasmo S (2,2 GHz) - bo takie jest używane w technologii DVB-SH. Udałoby się stworzyć wtedy uniwersalną platformę mobilną - łatwą w uruchomieniu i tanią, ponieważ satelity pokrywałyby sygnałem teren pozamiejski. W miastach, a zwłaszcza w pomieszczeniach sygnał byłby dostępny z nadajników UMTS lub alternatywnie z nadajników DVB-H.
Więcej w najnowszym Informatorze TV Sat, CCTV i WLAN na stronie: http://www.dipol.com.pl/inf/informator_tv-sat_cctv_wlan_inf_dipo_2007_43.htm
Klasy wytrzymałości śrub, nakretek
Pojęcia te, mimo iż w rzeczywistości odnoszą się do tego samego, przyjętego umownie podziału elementów złącznych w mechanice, są przez laików często mylone i utożsamiane z czymś zgoła innym. Tymczasem podział ten dzieli elementy złączne na grupy według kryterium ich wytrzymałości na działanie sił zewnętrznych, które mogą na elementy te faktycznie zadziałać. Informacja o klasie danej śruby, lub nakrętki pozwala nam stwierdzić jaka jest nominalna wartość jej wytrzymałości na rozciąganie (Rm) oraz, jaka jest nominalna wartość jej granicy plastyczności (Re). Oba te wskaźniki zapisuje się w postaci dwóch cyfr arabskich oddzielonych przecinkiem lub kropką. Dla przykładu:
Śruby o klasie wytrzymałości 8.8 mają wartość wytrzymałości na rozciąganie równą 800 MPa (8*100 MPa), oraz granicę plastyczności o wartości 640 MPa (800 MPa *(8/10)).
W dynamometrii wyróżnia się dziesięć klas wytrzymałości śrub i są to: 3.6, 4.6, 4.8, 5.6, 5.8, 6.6, 6.8, 8.8, 10.9 i 12.9. Klasy szereguje się od śrub najsłabiej wytrzymałych, do najmocniej wytrzymałych. Oprócz tego klasy te, w zestawieniu z danymi takimi jak, szerokość i średnica gwintu, oraz średnica łebka śruby układa się w tzw. „tablice dynamometryczne”, z których odczytać można dane takie jak: wartość naprężenia wstępnego, czy wartość momentu dokręcania. Znajomość tych informacji zapewni niezawodny montaż, zarówno automatyczny, jak i manualny, śrub z każdej klasy.
Śruby o klasie wytrzymałości 8.8 mają wartość wytrzymałości na rozciąganie równą 800 MPa (8*100 MPa), oraz granicę plastyczności o wartości 640 MPa (800 MPa *(8/10)).
W dynamometrii wyróżnia się dziesięć klas wytrzymałości śrub i są to: 3.6, 4.6, 4.8, 5.6, 5.8, 6.6, 6.8, 8.8, 10.9 i 12.9. Klasy szereguje się od śrub najsłabiej wytrzymałych, do najmocniej wytrzymałych. Oprócz tego klasy te, w zestawieniu z danymi takimi jak, szerokość i średnica gwintu, oraz średnica łebka śruby układa się w tzw. „tablice dynamometryczne”, z których odczytać można dane takie jak: wartość naprężenia wstępnego, czy wartość momentu dokręcania. Znajomość tych informacji zapewni niezawodny montaż, zarówno automatyczny, jak i manualny, śrub z każdej klasy.
Kamery z przetwornikiem Wide Dynamic Range
Kamery WDR (Wide Dynamic Range) wyposażone są w przetwornik najnowszej generacji amerykańskiej firmy Pixim. Każdy piksel kamery jest osobnym przetwornikiem analogowo - cyfrowym. Dlatego, w zależności od oświetlenia, każdy piksel ma indywidualnie dobierany czas ekspozycji - nie występują prześwietlenia i niedoświetlenia.
Takie kamery sprawdzają się znakomicie w warunkach monitoringu "pod światło".
W standardowych kamerach nie jest możliwe wychwycenie szczegółowych informacji z ciemnych obszarów w sytuacji, gdy w polu widzenia kamery znajdują się również zdecydowanie jaśniejsze miejsca.
Z taką sytuacją spotykamy się zawsze obserwując słabo oświetlone bramy wjazdowe, przy których znajdują się jasne reklamy świetlne lub też obserwując chodniki w okolicy oświetlonych witryn sklepowych. Stosując kamerę z przetwornikiem WDR możliwa jest identyfikacja osoby znajdującej się w ciemniejszej części obrazu, gdyż kamery z tym przetwornikiem analizują obraz punkt po punkcie, a nie tak jak w standardowych rozwiązaniach uśredniają jasność dla całego pola analizując tylko wybrane obszary.
Kamerę SN-586C/B WDR z filtrem podczerwieni odsuwanym mechanicznie M11208 z powodzeniem można stosować także wewnątrz pomieszczeń, jeżeli ustawiona jest pod światło lub występują znaczne różnice w oświetleniu planu, np. w teatrach. Kamera posiada bardzo przydatną funkcję NightVision – nocne widzenie. Po uaktywnieniu tej funkcji, kamera przy słabym oświetleniu przełącza się w tryb B/W.
Takie kamery sprawdzają się znakomicie w warunkach monitoringu "pod światło".
W standardowych kamerach nie jest możliwe wychwycenie szczegółowych informacji z ciemnych obszarów w sytuacji, gdy w polu widzenia kamery znajdują się również zdecydowanie jaśniejsze miejsca.
Z taką sytuacją spotykamy się zawsze obserwując słabo oświetlone bramy wjazdowe, przy których znajdują się jasne reklamy świetlne lub też obserwując chodniki w okolicy oświetlonych witryn sklepowych. Stosując kamerę z przetwornikiem WDR możliwa jest identyfikacja osoby znajdującej się w ciemniejszej części obrazu, gdyż kamery z tym przetwornikiem analizują obraz punkt po punkcie, a nie tak jak w standardowych rozwiązaniach uśredniają jasność dla całego pola analizując tylko wybrane obszary.
Kamerę SN-586C/B WDR z filtrem podczerwieni odsuwanym mechanicznie M11208 z powodzeniem można stosować także wewnątrz pomieszczeń, jeżeli ustawiona jest pod światło lub występują znaczne różnice w oświetleniu planu, np. w teatrach. Kamera posiada bardzo przydatną funkcję NightVision – nocne widzenie. Po uaktywnieniu tej funkcji, kamera przy słabym oświetleniu przełącza się w tryb B/W.
Subskrybuj:
Posty (Atom)